W dniu 12. grudnia 2015 odbyło się w Żarach otwarcie wystawy pokonkursowej pod nazwą XXV KRAJOWY SALON FOTOGRAFII ARTYSTYCZNEJ ŻARY 2015, na które zaproszeni zostali członkowie szprotawskiego UTW działający w KLUBIE FOTO w osobach: Maria Licimińska, Krystyna Haraźna, Halina Zaborowska oraz Zbigniew Suchecki.

Na konkurs , organizowany przez Żarski Dom Kultury, wpłynęło ponad 1200 fotografii zgłoszonych przez około 600 autorów z całego kraju.

Najwyższą nagrodą było GRAND PRIX i ZŁOTY MEDAL za prace pt. UKRAINA Jakuba Ochnio. I tu dyskutowałabym czy akurat GRAND PRIX za te fotografie. Jury miało jednak takie zdanie, więc nam pozostaje jedynie przyjąć to do wiadomości.

I NAGRODA i SREBRNY MEDAL otrzymała Violetta Chełpa-Parys za prace pt. NOSTALGIA. Na załączonym zdjęciu szprotawska grupa z zdobywczynią I NAGRODY na tle Jej prac.

Wernisaż był bardzo udany, a możliwość oglądnięcia ciekawych fotografii wielu autorów, dała nam możliwość poznać trendy, metody obrazowania, bowiem wielu autorów ma już łatwy dostęp do narzędzi cyfrowego przetwarzania obrazu, jak również wielu z nich ma dobre przygotowanie w dziedzinie grafiki czy malarstwa.

Fotografowanie to piękna pasja, dająca ogrom radości.

Wyprawa na ? wieżę.

W piękny, słoneczny, październikowy dzień nasza grupa fotograficzna postanawia wejść na wieżę szprotawskiego ratusza. Pełni entuzjazmu wchodzimy do siedziby władz miejskich. Przewodniczka już na nas czeka. Początki, jak zwykle, bywają łatwe. Potem zaczynają się schody, w przenośni i w rzeczywistości. Niestety nie ma windy ale są za to zniszczone przez korniki XIV-wieczne schody.

Trzymając się ścian i ruchomego masztu wdrapujemy się na taras widokowy. Tu czeka nas nagroda w postaci przepięknej panoramy Szprotawy. Na dole ruch, jak zwykle, my go widzimy w miniaturze. Zbliża się 12-ta. Będzie głośno. Czas wracać. Tylko jak schodzić? Przodem czy tyłem? Okazuje się, że zejście jest o wiele trudniejsze.

Dajemy radę:) Na dole jeszcze chwila na wspólne zdjęcie a w aparatach fotograficznych niepowtarzalne fotki wykonane w chmurach szprotawskiego nieba.

Zdzisława Ptak

Na początku będą zwierzenia. Dziesięć lat temu los mnie rzucił do Szprotawy. I za to rzucenie nie byłam bynajmniej losowi wdzięczna. Mieścina gdzie nawet ptaki zawracają - myślałam gorzko. Owszem piękna przyroda, rzeka mruczy tajemniczo oplatając miasteczko, w stareńkim, gotyckim kościele można nawet usłyszeć chrzęst średniowiecznej rycerskiej zbroi, ale wszystko tu takie jakieś zaniedbane, smutne, takie strasznie prowincjonalne.

Potem bardzo, bardzo powoli uczyłam się kochać Szprotawę. Powoli? bo tak już  zwykle jest z trudną miłością. Najpierw pokochałam ludzi, bowiem rzadko się zdarza aby na tak niewielkiej przestrzeni mogło się spotkać tylu ludzi ciepłych, życzliwych, przyjaznych. Od nich przejęłam piękne określenie miasta; MOJE. A kiedy miejsce na ziemi jakim jest miasto można nazwać moim już się je kocha.

Teraz już mówię MOJA SZPROTAWA, a dziś 18-ego września poczułam jak bardzo jest ona moja.

Cóż się takiego stało? Niby nic wielkiego ? a jednak!

Otóż 18 września, przed głównym wejściem do Ratusza od godziny 11-ej Szprotawianie mogli oglądać wystawę fotograficzną SZPROTAWA DAWNIEJ I DZIŚ.

Wystawa została przygotowana przez Koło Fotograficzne słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Liderem Koła jest Zbyszek Suchecki. Z pewnością dzięki jego zaangażowaniu i ambicjom oraz zdolnościom naszych koleżanek (prócz Zbyszka same kobiety) ich prace prezentują coraz wyższy poziom.

Szprotawski Ratusz otulony wrześniowym lekko rudawym dzikim winem stanowił piękne tło dla wystawy. Mimo, iż leciutko kropił jesienny deszczyk ludzie zatrzymywali się i oglądali. Niektórzy komentowali głośno, inni uśmiechali się lub trwali zamyśleni.

?.?o, to była brama do huty?a to stacja?a ten dom jeszcze niedawno stał-pamiętasz???.

Ten dom, ta brama ? to nasza mała ojczyzna.. Może nie być piękna, bramy ani domu może nawet już nie być, ale ona jest tym co nas łączy. Jest naszym miejscem na ziemi, miejscem, które się kocha.

Drodzy artyści fotograficy. Zrobiliście piękne zdjęcia i kawał dobrej roboty. Dziękujemy Wam za wzruszenie, za odrobinę nostalgii z jaką oglądaliśmy dawną i dzisiejszą Szprotawę, dziękujemy za tę dyskretna lekcję patriotyzmu pokazując naszą małą ojczyznę.

Dziękujemy także wszystkim, którzy pomogli wystawę zorganizować ? pracownikom Szprotawskiego Domu Kultury (UTW jest jego sekcją), Maćkowi Borynie oraz wszystkim Szprotawianom życzliwie oglądającym prace słuchaczy UTW. Mamy nadzieję spotkać się na podobnej wystawie w przyszłym roku.

Tekst Ela Plucińska