Kochani ? stało się! W nowy rok wchodzimy jako STOWARZYSZENIE. Wszystkie stosowne dokumenty zostały złożone, odpowiednie organa powiadomione, co miało być wypełnione wypełniono a co podpisane podpisano. Sad zarejestrował. Tak więc status naszego UTW został zmieniony.

A jakie zmiany przyniosło to tym, którzy są dla całej sprawy najważniejsi ? czyli słuchaczom Uniwersytetu?  Niby na razie zmian nie widać. Spotykamy się tak jak dotychczas w tym samym miejscu czyli w naszym swojskim już Szprotawskim Domu Kultury, harmonogram miesięczny dostaliśmy jak poprzednio, nie uległa zmianie wysokość składek (dziesięć złotych miesięcznie przez 12 miesięcy w roku), na początku każdego miesiąca zebranie ogólne?

Czyli wszystko jest jak było? Otóż nie!

Było dobrze, to prawda. Ciepło, cicho i spokojnie. Jednakoż gdyby człowiek potrzebował tylko ciepła, ciszy i spokoju pewnie dotąd siedziałby w jaskini. Nie zrobiłby kroku  naprzód. Właśnie o ten krok chodzi. Kto nie stara się iść do przodu ten się cofa.

Wiadomo, że każdy krok niesie ryzyko. Nie od rzeczy jednak nazywamy się UNIWERSYTETEM ? czyli grupą takich ludzi, których istota działania polega właśnie na tym by nie cofać się, nie  poprzestawać jedynie na tym co łatwe, ale przeć naprzód. Poznawać nowe, rozwijać się, doskonalić. Wszyscy przecież pragniemy aby nasze spotkania były coraz ciekawsze, coraz lepiej przygotowane, żebyśmy mogli razem gdzieś wyjechać, żebyśmy mogli korzystać z tego co przy naszych skromnych finansowych środkach było dotąd niedostępne.

W porównaniu ze stowarzyszeniami możliwości pozyskiwania środków finansowych przez sekcje są bardzo ograniczone. Składki członkowskie to tylko kropla w morzu potrzeb.

Jeśli jednak sięgniemy po środki, które państwo polskie przeznacza na program na rzecz Aktywności Osób Starszych na lata 2014-2020 to będzie nas stać i na wycieczki, na zajęcia rekreacyjne i na prowadzenie ciekawych kół zainteresowań.

Nasuwa się pytanie ? gdzie to ryzyko? Otóż ryzyko polega na tym, że żaden grosz nie spadnie z nieba. Trzeba się o niego postarać tworząc i zgłaszając projekty. A że to trudne?! Trudne kochani, ale nie niemożliwe. Nie ma rzeczy niemożliwych jeśli się tylko chce. Jeśli nie siedzi się cichutko w ciszy i ciepełku ale zawija rękawy i bierze za robotę. Bo każdy coś potrafi. Jest nas bez mała setka, stanowimy potencjał, z którego nie zawsze zdajemy sobie nawet sprawę.

Nie piszę tego wszystkiego jako członek Zarządu Stowarzyszenia Szprotawskiego UTW. Piszę jako zwykła, upracowana do granic wytrzymałości Wasza koleżanka Elka. Zawsze z wielkim  szacunkiem będę myślała o tym co było. Sadzę, że wszyscy będziemy wdzięczni Pani Dyrektor i pracownikom Domu Kultury za lata, w czasie których byliśmy tylko sekcją. Jeśli wszystko nam się powiedzie postaramy się dołożyć wszelkich starań, żeby Szprotawski Dom Kultury, będący ciągle naszym domem był z naszego UTW dumny.

Uda się kochani, tylko nie możemy być ludźmi małej wiary.

Elżbieta Plucińska

W poniedziałek 16 grudnia odbyło się wigilijne spotkanie słuchaczy

Szprotawskiego UTW. Zaproszeni gości i członkowie honorowi Uniwersytetu podzielili

się z nami opłatkiem, zaśpiewali wspólnie kolendy, wysłuchali akademickiego chóru

Wszystkim zaproszonym gościom i słuchaczom dziękujemy za wspólnie przeżyty wieczór.

.

OPOWIEŚĆ  WIGILIJNA

O wieczorze wigilijnym pięknie opowiedział Dickens. Choć opowieść jego trąci nieco myszką zawsze wywołuje wzruszenie i nostalgię. Także tęsknotę. Za czym tęsknimy w dobie

internetu, telefonów komórkowych i wszelkich  cudów techniki ułatwiających ponoć komunikację międzyludzką? Chylę czoła przed zdobyczami techniki, ale równocześnie rośnie we mnie stale przekonanie, że coraz trudniej nam się ze sobą porozumieć. Tak po prostu ? słowami, uśmiechem, uściskiem dłoni. Wprawdzie mój nadany SMS odnajdzie bardzo szybko adresata, ale przecież nie zobaczę uśmiechu na jego twarzy, internet nie wyciągnie do mnie ręki. W opowieści Dickensa słowa i gesty mają moc sprawczą a moc tę nadaje im właśnie wigilijny wieczór. Dobre słowa kruszą nawet najtwardsze serca, ciepłe obrazy kochającej się rodziny pozwalają zwrócić uwagę ku bliźnim.

Dlaczego o tym piszę? Bo ciągle jest we mnie ciepło naszego wigilijnego, uniwersyteckiego spotkania. Byliśmy tak blisko siebie, powiedzieliśmy sobie tyle mądrych dobrych słów, tyledobrych i mądrych słów trafiło do naszych serc. Przez ten wieczór migocący od blasku świec, pachnący owocami i słodkim piernikiem byliśmy lepsi i mądrzejsi, więcej w nas było pokory i zrozumienia. Choć nie spokrewnieni stanowiliśmy rodzinę.

Kochani ? pozostaje mieć nadzieję, że to co przyniosło nam nasze uniwersyteckie spotkanie pozostanie w nas na długo, daj Boże na zawsze. Niech wigilia, świąteczne spotkania nie będą tylko biesiadowaniem przy suto zastawionym stole, niech staną się chwilą refleksji, zastanowienia nad sobą, nad naszymi wspólnymi relacjami, nad sposobem wzajemnego porozumienia. Może w ten czas zamknijmy komputer, wyłączmy telewizor a w ciszy i zadumie włączmy serca i umysły.

A przy rodzinnym stole podzielmy się opłatkiem i nadzieją. Nadzieją na to, że nowy, poświąteczny czas przyniesie wszystkim ciepło, spokój i odrobinę szczęścia, którym będziemy zawsze potrafili dzielić się z innymi.

Wesołych, radosnych, pięknych Świąt Bożego Narodzenia!

Ela Plucińska